Ik ben onderweg naar Münster, de stad waar ik in mijn jeugd een aantal keren ben geweest met mijn ouders en broer. De stad van de vrede van Münster, de stad met het oude na de oorlog herstelde centrum. De stad waarvan ik hoop dat die me dezelfde rust zal brengen als destijds. Ik heb een fijn hotel geboekt aan de rand van de groene zone rond het centrum. 

Nog een kwartiertje op de A1 en dan rijd ik Duitsland binnen, waar al snel de eerste echte heuvels zullen verschijnen en ik het laagland achter me laat.

En hopelijk blijft daar ook het gevoel van het voor moeten zijn van de onderhuidse onrust. Vier dagen even geen huishouden, elke dag een opgemaakt bed en eten dat verzorgd wordt. 

In mijn weekendtas zitten mijn kleren en toilettas. In de rolkoffer mijn op dit moment te lezen of herlezen boeken en schrijfmateriaal.

Wandelen, goed eten, slapen, lezen, schrijven en de historie opsnuiven, dat is mijn plan.

Vlak over de grens stop ik even voor een plaspauze en sigaret. Merk aan mezelf dat ik iets te alert ben, iets achterdochtig. Waarom parkeert de auto naast me? Een man en vrouw stappen uit. De vrouw opent een achterportier en tilt een kind uit de auto, loom nog van slaap. 

Niks aan de hand dus, zelf stap ik nu ook uit en steek een sigaret aan. Laat het los Pelle, hoor ik mezelf denken, laat het los. Wat goed is vangt je weer op.

Pelle Oosting