De afgelopen weken heb ik me vaak afgevraagd hoe ik me voel. En weet je, ik kom er gewoon niet uit. Ik kan de juiste woorden niet vinden. De enige associatie die ik kan maken is die van een kabbelend beekje. Het gaat niet slecht, maar ik krijg mezelf nauwelijks in beweging, heb weinig puf in contact, ben moe en snel overprikkeld. Ik voel niet dat ik echt leef. Tegelijkertijd spelen er geen grote psychische dingen, kan ik optimaal genieten van het lezen van een boek in de tuin en lijk ik wat meer voor mijn eigen welzijn te kiezen. Rust, reinheid en regelmaat. Dat gaat niet zonder slag of stoot, maar over het algemeen verlopen de dagen redelijk oké.

Is dat dan zoals de meeste mensen hun leven ervaren? Als een kabbelend beekje met af en toe een uitschieter? Ik mis het vuurtje in mij dat zoveel kan aanwakkeren, me in een andere realiteit brengt en waar ik zó verschrikkelijk goed op ga. De keerzijde is echter, dat als deze geweldige formule uitgewerkt is, ik me leeg, inspiratieloos en verdoofd voel en hard moet vechten om weer uit die welbekende put te klimmen.

Dus ja, wat is dan wijsheid? De uitersten blijven opzoeken als een echte borderliner om te voelen dat ik leef of leren omgaan met het kabbelende beekje en daar wat verrijking aan toevoegen? Het gezonde antwoord lijkt me duidelijk en toch trek ik naar dat grensgebied toe. Het alles of niets-principe waarin succes tijdelijk gegarandeerd is, maar de val extra pijnlijk is.

Het kost tijd en gewenning om een kabbelend beekje niet te verwarren met saai of voorspelbaar, maar met gezond, realistisch en leefbaar op de lange termijn. Laat ik mezelf alsjeblieft die ruimte te geven, ook al voel ik me nu nog wat vaag en onbestemd.

Ik blijf dus in ontwikkeling naar een evenwichtiger leven die door mijn interne rust haalbaarder is dan ooit tevoren. En dan nog. Bij het afscheid van mijn opname schreef het therapeutenteam in september 2002: We denken niet dat jouw leven ooit saai gaat worden. Misschien moet ik me daar maar aan vasthouden. Uiteindelijk vind ik de juiste middenweg wel; met minder neem ik absoluut geen genoegen. 

Anika Rooke