Verhaal
ALLEEN in een isoleercel
Een grote bromvlieg gaat sloom op het matras voor Anne zitten. " Herman is er weer", zegt Anne tegen mij. Ik moet even schakelen, Herman wie is Herman. De vlieg. Zij omschrijft zijn vliegwijze, dikwijls op haar zittend. Zou de warmte zijn die hij opzoekt.
Een heel gesprek volgt over Herman. Ik ga mee in het verhaal maar mijn hart breekt wederom in duizend stukjes. Mijn dochter met een goede intelligentie is blij met een vlieg. Dat hij er is. Even vallen de 4 muren van de isoleercel weg, de eenzaamheid, de gedachten en gevoelens.
Even. Vervolgens gaat Herman weer. Zijn vlucht naar buiten. Zich niet bewust van zijn belangrijke rol die hij af en toe vervult. Anne blijft. Alleen. In de instelling, Het Centrum Intensieve Behandeling te Den Haag. In een cel, 23 uur per dag alleen. Met haar emoties, alleen. Deur dicht. Rode intercom knop. Gesnauw dikwijls aan de andere kant, zij wist nooit wanneer. Rode knop werd een gevaar om in te drukken. Alleen.
Ze schrijft een mail. Een mail naar de psychiater. "Mag ik een kwartiertje extra per dag contact met hulpverlener". Sterk beargumenteerd. Geen reactie. Alleen. " Het is je eigen schuld dat je hier zit", zeggen sommige zorgmedewerkers. Anne huilt. Alleen. "Huil niet", zegt zorgmedewerker. Zij wordt boos uit wanhoop. Deuren gaan dicht. Alleen. Ze wacht. 21.00 komen ze. Tijd verstrijkt. 1, 2, 5, 10 minuten. Ze zijn er nog niet. Alleen. Rode knop. Geen gehoor.
Na drie kwartier hoort zij de sleutel. "We hebben maar eerst de overdracht gedaan want wij waren je vergeten". Vergeten. Het zoomt als een bromvlieg in haar hoofd. Vergeten. Alleen. Weer alleen. 7 en een halve maand.
Wijna Mooij
Over Anne verscheen ook een paginagroot artikel in Trouw.
Contact
Sociale media
|
Prachtig geschreven, hartverscheurend, onmenselijk...
Dat hier vandaag nog een einde aan mag komen. Sterkte Wijna.
|
|