Ik vind het heel gaaf dat ik door mijn lezingen op allerlei mooie plekken kom en nieuwe mensen leer kennen. Afgelopen week had ik echter een thuiswedstrijd; ik gaf een lezing over mijn leven met borderline aan een groep professionals van de GGZ-instelling Meerzicht in Lelystad. En dat was bijzonder. En extra spannend. Ik zal je vertellen waarom.

Na mijn opname en Tweedaagse vervolgbehandeling in Amersfoort werd ik terugverwezen naar Lelystad om bij Meerzicht ambulante therapie te volgen, aangezien ik nog niet op eigen benen kon staan. Het ging lange tijd niet goed met mij en dat resulteerde erin dat ik daar van 2003 tot 2011 verschillende therapieën heb gevolgd, totdat ik na het overlijden van mijn moeder voor een deeltijdbehandeling naar Emmeloord verhuisde.

En nu, zoveel jaren later, sta ik weer voor datzelfde grote, bruinblauwe gebouw in Lelystad. De plek waar ik altijd de patiënt of cliënt was. Niet meer. Vandaag ga ik dit gebouw binnen als ervaringsdeskundige, motiverend spreker en schrijfster van een boek om over borderline te vertellen. Ik ben niemands patiënt meer en voel me sterker dan ooit.

Toch gek om dat gebouw weer binnen te stappen. Het voelde vertrouwd, maar ook ver weg. Bij de ingang werd ik netjes opgewacht - net als vroeger - en we gingen naar de 2e verdieping waar mijn lezing zou plaatsvinden. Ik nam de ruimtes in me op en realiseerde me dat er qua inrichting weinig veranderd was. Alle gezichten van de groep professionals waren echter nieuw voor me. Logisch natuurlijk, de tijd heeft niet stilgestaan.

Vol overgave vertelde ik mijn persoonlijke verhaal en kreeg daar mooie reacties op. Sommige hulpverleners maakten aantekeningen van wat ik zei en ik hoop dat ze dat in hun toekomstige sessies met andere cliënten met borderline meenemen, zeker qua benadering, houding en zienswijze van deze persoonlijkheidsstoornis.

Eenmaal weer buiten had ik vooral knallende koppijn. Ondanks alle complimenten en een prima lezing was dit mijn lichamelijke reactie erop. Maar ik had het wel gedaan. En daar was ik misschien wel het meest trots op!

Anika Rooke