Ik heb geaccepteerd dat ik PTSS heb en daar nooit meer overheen ga komen. Daar horen de negatieve gevoelens, minderwaardigheid en nog altijd bang zijn om mensen te verliezen, ondanks dat ik weet dat ik nu veilig ben, bij. Maar het kost veel energie om dag in dag uit mijn innerlijke angststem te kalmeren met mijn therapiestem. Ik gun mezelf gewoon meer rust in mijn hoofd en zoals mijn huisarts onlangs heel mooi zei: tegen sommige dingen valt niet op te mediteren.Hoewel ik altijd erg tegen medicatiegebruik was bij mezelf (iets met een moeder aan de Lithium), ben ik daar onlangs op teruggekomen. Deze zomer heb ik daarom besloten om met antidepressiva (Citalopram) te beginnen. Het zwarte randje is verdwenen en mijn leven voelt nu écht als een negen.

PS: Grappig dat ik het heel spannend vind om dit te outen, terwijl ik al mijn geheimen al de wereld in heb gegooid. Juist daarom wil ik het taboe doorbreken. Stuur me vooral een berichtje als je vragen hebt.