Als je leeft met een angststoornis worden twee kleine woorden opeens een groot deel van je vocabulaire: wat als.                                                                                                                                            Wat als ik misselijk word? Wat als ik in paniek raak? Wat als mensen het aan me zien? Wat als ik niet weg kan?

En na jaren, is in mijn mening de engste: `wat als ik nooit meer beter word?`. 

Bang zijn voor de paniek, zo noemt mijn moeder het. Vanaf het moment dat de angsten begonnen schreeuwde ze het al: "zorg dat je niet bang word voor de angst!" Ik snapte dat principe nooit, waarom zou ik bang zijn voor het bang zijn? Ik ben toch gewoon bang om naar buiten te gaan? Waarom zou ik opeens bang worden voor het bang worden? We zijn nu jaren verder en ergens ben ik gaan begrijpen wat ze destijds zei. Ergens had ze een punt, alleen niet op de manier waarop zij dat destijds bedoelde.

Ik ben niet bang geworden om in paniek te raken, ik weet dat paniek voorbij gaat. Waar ik bang voor ben is dat de paniek nooit weggaat, dat het voor altijd zo zal blijven en ik ooit een dag echt de dromen en doelen die ik voor mezelf heb gesteld voordat ik `ziek` werd zal moeten loslaten. 

Toen ik ziek werd, gingen niet alleen ik, maar ook de mensen om me heen door meerdere fases heen.

In mijn geval leek het zo te zijn alsof beide partijen door dezelfde fases heen gingen, alleen liep ik er bijna altijd een voor. Het begon met ontkenning, eerst ikzelf. Daarna begon dit voor mijn familie en vrienden. 

Na de ontkenning kwam het hoofdstuk "behandelen" iets wat bij mij moeizamer ging dan dat ik had gehoopt, wat dan weer mooi doorrolde in de volgende fase "wanhoop". Dit was lastig, vooral omdat mijn omgeving nog alle goede moed erin had zitten dat het allemaal wel goed zou gaan komen. Iets wat in mijn ogen allang niet meer realistisch was, wat daarom ook snel discussies en ruzies veroorzaakte.

In mijn ervaring blijven de fases "behandelen", "wanhoop" en als laatste "acceptatie" gedurende het volledige proces regelmatig terug komen. De ene keer sneller afwisselend dan de andere keer. Het grappige is dat acceptatie vaak voor de mensen om je heen het engste is, alsof het bij hun de wanhoop erger maakt. Door de jaren heen kreeg ik steeds vaker dezelfde vragen:

"Maar je wilt wel beter worden toch?"  

"Wat zou je doen als je morgen wakker zou worden en de angsten zijn opeens weg?"  

"Wat zijn nou echt je dromen?"    

"Wat zou je nou later echt willen doen?"  

"Hoe zie je nou de toekomst voor je?"  

De eerste jaren kon ik met alle passie daarop antwoorden. Vanaf jongs af aan had ik al willen reizen, het idee van rondtrekken en gewoon kijken waar ik zou uitkomen had me altijd aangetrokken. Maar dit was niet het antwoord wat mensen wilde horen, sterker nog, in het begin werd er vaak om gelachen. "Je wilt reizen? Daar kan je ook niet zomaar naar huis he? En zijn daar al helemaal geen schone wc`s". Nou bedankt he, daar ging mijn droom. 

Het ging hun om mijn toekomstplannen, welke opleiding ik zou gaan doen of waar ik zou gaan werken. Gaf ik aan het echt niet te weten kreeg ik vaak terug dat als ik "geen motiverend doel" had , ik ook niet snel beter zou gaan worden. In hun ogen had ik iets nodig waar ik voor wou vechten. Het heeft even geduurd voordat er werd gezien dat het idee van een 9 tot 17 baan voor mij geen passend droom beeld was. 

Dealen met angsten betekent dealen met 100 meningen van de mensen om je heen. Iedereen heeft wel een manier om het op te lossen, en alhoewel het allemaal heel goed bedoeld is, kon het mij na een tijdje echt gaan duizelen. 

Rust nemen, angsten aangaan, exposure, gewoon doorgaan alsof er niks aan de hand is, wel aandacht besteden aan de gedachtes, je niet zo aanstellen, medicatie, geen medicatie, welke soort medicatie, hypnotherapie, yoga, mindfulness, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Iedereen geeft andere adviezen en iedereen vind dat je het op een andere manier moet doen dan de persoon daarvoor,  maar wat is nou DE manier? 

Om heel eerlijk te zijn, denk ik niet dat die er is. Geen magische helpende gedachten, er is geen pil die je kan nemen die het opeens allemaal oplost zonder bijwerkingen en er is al helemaal geen "perfecte" manier om het te doen.

Een ding weet ik wel zeker: je weet zelf wat goed voelt, je weet zelf welke gedachte helpend is, je weet zelf wat je droombeeld is en niemand heeft het recht om die van je af te pakken of om te zeggen dat deze niet juist is.