Relaties, iedereen om ons heen heeft wel relaties. Dan bedoel ik niet alleen liefdesrelaties, maar echt álle vormen van relaties. Het leven bestaat immers grotendeels uit het bouwen en onderhouden van deze relaties. Vaak staan we daar niet bewust bij stil. Toch is het geen gegeven dat dit ook goed verloopt. Wie kent er nou geen discussies, onenigheden of zelfs ruzies? Laten we nu eens echt stilstaan bij relaties.

Mensen met psychische klachten hebben hier over het algemeen meer moeite mee. Ik wil met jullie inzoomen op relaties bij mensen met borderline. Omdat borderline een emotieregulatie stoornis is, is het geen hogere wiskunde om te begrijpen dat zij hier over het algemeen veel moeite mee hebben. Ook voor de mensen om ons heen is het vaak erg lastig. Ik neem jullie mee in een deel van mijn leven. Daarmee wil ik jullie (h)erkenning geven.

Voor mij zijn relaties aan de ene kant het meest belangrijk en tegelijkertijd het meest moeilijk. Door het extreme zwart-wit denken kan iemand alleen fantastisch zijn of vreselijk. Als ik eenmaal mijn negatieve oordeel heb geveld, is het ontzettend moeilijk om weer die fijne positieve kijk te krijgen. Mijn relaties zijn vaak erg passioneel, intens en of vurig. Op de een of andere manier moet alles altijd met de volle 100%. Daarbij durf ik eerlijk toe te geven dat ruzies erg heftig zijn met mij (helaas is dat niet alleen mijn eigen ervaring). Daarentegen hou ik ook van relaties met diezelfde 100%. Gelukkig heb ik ook een hele hoop liefde te geven.

Om jullie echt te kunnen laten begrijpen hoe dit eruit ziet, ga ik mijn best doen om mijn verhaal te beschrijven. Ik begin bij het begin. Mijn biologische vader heeft mijn moeder en mij verlaten in mijn eerste jaar op deze aarde. Al snel kwam mijn oma (moederskant dus) en mijn tante bij ons wonen. Een huishouden waar er meerdere kapiteins op het schip staan. Zo hebben er wisselend nog neefjes en nichtjes bij ons gewoond. Omdat mijn moeder in feite alleenstaande was, werkte ze erg veel. Ik heb dan ook niet veel moeder om me heen gehad. En nee, dit is niet zielig bedoeld. Mijn moeder leerde daarbij mijn (stief)vader kennen. Het enige probleem(pje) was dat de beste man nog getrouwd was en twee kinderen had. Dat `probleempje` is uiteraard vrij sarcastisch. Volgens mijn moeder begonnen ze pas aan een relatie toen hij gescheiden was. Maar ik ben natuurlijk niet gek. Daarbij zijn er genoeg familieleden die dit dan ook tegenspreken. De relatie van mijn moeder en (stief)vader bloeide wel uit tot een huwelijk. Ik ben hem vader gaan noemen omdat hij er wel daadwerkelijk was om mij groot te brengen.

Helaas kan ik jullie niet vertellen dat ik zo`n mooie jeugd heb gehad. Er waren natuurlijk wel goede momenten zoals in iedereens leven. Mijn broer en zus woonden afwisselend bij ons. Eigenlijk keken zij altijd waar het gras op dat moment groener was. Aan mijn vaders kant van de familie word ik eigenlijk niet geaccepteerd, mijn moeder ook niet. Omdat mijn moeder aanpapte met mijn vader die nog getrouwd was met een andere vrouw waren ze niet erg enthousiast over de komst van mijn moeder. Ik daarentegen lijk wel een soort randschade. Mijn biologische vader (met een andere afkomst) vond het niet erg nodig om naar mij om te kijken. Hij en zijn familie vonden het nodig om na een beetje contact in mijn jeugd, pas na mijn 18e levensjaar contact te zoeken. De beste man en zijn familie vonden het niet zo nodig om de Nederlandse taal onder de knie te krijgen. Daar hadden ze ook maar 18 jaar de tijd voor gehad. Oeps, lichte sarcasme weer hè. Nou goed, daar moest ik natuurlijk weinig van hebben.

Aan mijn moeders kant van de familie hebben ze erg veel meegemaakt in hun jeugd. Zij hebben daar nooit of veel te weinig hulp voor gehad/willen hebben. Het resultaat daarvan is te zien aan de meeste nichten/neven van mij. Met alle respect voor de heftige dingen die zij hebben doorstaan. Sinds enkele jaren heb ik besloten dat het beter voor mij is om mijn hele gezin (tijdelijk?) achter me te laten. Deze keuze maakte ik met nog praktisch dagelijks verdriet. Toch sta ik compleet achter mijn keuze.

Ook ben ik erg veel vriendschappen kwijtgeraakt en ook weer andere opgebouwd. Dit gebeurt in ieders leven. Toch durf ik te zeggen dat ik hier bovengemiddeld goed of slecht in ben. Ik raak vriendschappen kwijt in een handomdraai. Dat is ook niet zo moeilijk. Maar met al mijn moodswings en zwart-witdenken raak ik enorm veel kwijt. Ik klamp soms ook te veel aan relaties vast door de angst ze te verliezen. Niet alleen werkt dit averechts, maar roep ik dit ook over me af met mijn gedrag. Mijn emoties en overtuigingen kleuren mijn waarheid. Vaak doet dit verlies net zon pijn als een flinke hartbreuk.

Als laatste aspect wil ik ook benadrukken hoe mijn liefdesrelaties verlopen. Mijn allereerste vriendje was zeer toxic. Dreigen met zelfmoord (hij, niet ik) was mij niet vreemd, helaas. Ook was vreemdgaan met mijn vriendin nodig. Zelf heb ik al de nodige traumas. Maar meneer wist hier flink wat scheppen bovenop te gooien. Stom genoeg wist ik bij mijn eerste liefde oprecht niet wat wel of niet te ver ging. Dit heeft wat tijd gekost. Maar goed, ik heb er van geleerd. Mijn laatste afgelopen relatie was eigenlijk geen goede match met mij. Zoals ik al zei heb ik nogal wat pit. En een zacht gekookt eitje naast mij was nou niet erg handig. Ik miste steun. Hij miste meer vrede/rust. Hij was mijn eerste (en voor nu ook laatste) relatie waarmee ik ging samenwonen. Dit ging met een explosie uit. Jeetje wat had ik daar een klap van opgelopen. Ik verhuisde in een rotvaart naar mijn tante en oom. Ik kan ze echt niet genoeg bedanken daarvoor. Anyway, ik woon gelukkig weer op mijzelf. Wel met nog flinke zorg over alles om me heen. Ik kan me geen tijd herinneren waarin ik geen extreme kopzorgen had. Daarnaast doe ik nog steeds mijn uiterste best om al mijn relaties tot in de puntjes te onderhouden.

De enige relatie die ik echt fantastisch kan behoudenis die met mijn katje haha. Huisdieren bieden vaak zoveel liefde. Mijn kat is mijn steun en toeverlaat. Natuurlijk zijn bovengenoemde ook erg belangrijk, maar zij wint de niet bestaande wedstrijd met 2 vingers in haar neusje.

Hopelijk heeft mijn verhaal jou steun geboden of (h)erkenning geboden.

Hou jullie sterk

Veel liefs, Liz