We zijn niet van glas. Laten we mensen ook niet zo behandelen.

Tijdens een intervisie met POHers deze week werd een cliënt besproken: iemand met duidelijk potentieel, ambitie, initiatief. Het advies dat in de groep ontstond? "Misschien moet hij even stoppen met werken. Even een stapje terug. Wat rust nemen."

Het was goedbedoeld, invoelend en zorgzaam. Maar het zette me aan het denken.

Want deze reflex om gas terug te nemen, het even rustiger aan te doenzie ik steeds vaker. Niet alleen in behandelkamers, maar breder: in media, beleid, onderwijs. Er lijkt een collectieve neiging te zijn om mensen die worstelen vooral rust, ruimte en bescherming te bieden.

Dat is op zichzelf geen verkeerde reactie. Alleen: wanneer wordt bescherming belemmering? Wanneer verandert zorgongemerkt in een vorm van begrenzing?

Gisteren was ik bij een lezing over Gen Z. De spreker beschreef hen als mentaal kwetsbaar, emotioneel onderontwikkeld en overprikkelbaar. Als werkgever moesten we dan ook maar goed oppassen ze niet te overbelasten. De schuld? Doe lag bij social media, uiteraard. Maar eerlijk gezegd vond ik het vooral een armoedige analyse.

Als we mensen blijven benaderen vanuit hun kwetsbaarheid, dan zal die kwetsbaarheid ook centraal komen te staan in hun zelfbeeld. En daar zit precies het risico. Niet dat we zorgzaam zijn, maar dat we gaan bepalen wat iemand aankan voordat die persoon daar zelf de kans toe heeft gehad.

Ik heb zelf veel te danken aan mensen die mijn potentieel zagen vóór mijn beperkingen. Die me niet spaarden, maar ondersteunden. Die me ruimte gaven om hard te werken aan iets dat ik belangrijk vond en me zo nu en dan, bewust, grandioos op m`n platen lieten gaan.Inmiddels ben ik pro-uit-de-bocht-vlieger. En ik oefen nog dagelijks.

Het vermogen om grenzen aan te geven, ontstaat niet door iemand er voortdurend aan te herinneren dat hij ze moet stellen maar door ruimte te krijgen om ze zelf te ontdekken, te verleggen en soms te overschrijden. Gun mensen dat proces. Gun ze het om te struikelen, te leren, opnieuw richting te kiezen.

Stop met anderen te infantiliseren, en doe het zeker niet in de naam van zorg.

We hebben niet méér voorzichtigheid nodig. We hebben meer vertrouwen nodig in de veerkracht van mensen. In hun vermogen om te groeien aan precies dat wat lastig is.

Dus misschien moeten we niet altijd het tempo verlagen. Misschien moeten we vaker durven zeggen: je kúnt dit en ik loop met je mee

Sam Spiering