Toen ik in 2024 mijn pijn volledig zag en voelde wilde ik hier een eind aan maken. Ik wilde na ruim 30 jaar leven met en vanuit die pijn niet meer verder. Ik wilde het niet alleen, ik kon ook niet anders. Het was op, ik was op, mijn leven was op.

Ik was al zolang bezig met overleven of misschien moet ik zeggen dat ik al zolang in een soort van dissociatie leefde. En dat kon ik niet meer. Ik kon niet meer vechten tegen mijn diepgewortelde overtuiging dat ik moest boeten voor wat ik veroorzaakt had. 30 jaar lang leven, terwijl er diep van binnen alleen maar de gedachte was dat ik het niet verdiende, eiste zijn tol.

Na de nodige pogingen, therapie en opnames had ik besloten dat ik het leven nog een kans wilde geven. Waar ik na mijn eerste opname nog bleef leven voor anderen, voor wat zij voor mij deden, was er een moment dat ik een ander uitgangspunt als basis nam. Ik wilde het leven een kans geven. Ik wilde proberen uit de pijn te blijven, het leven zin te geven. En dat is behoorlijk goed gelukt, gezien het feit dat ik nu, ruim 10 jaar later, nog steeds leef. Ik heb nog wel steeds te maken met de gedachte dat ik er beter niet meer kan zijn, maar ze zijn niet overheersend. Ik kan er mee omgaan (in de meeste gevallen).

Maar de werkelijkheid is anders en daar kom ik steeds meer achter. En dat is confronterend en brengt alleen maar meer pijn. Ik ben wel het leven meer zin gaan geven, maar dat is wat anders dan mijn leven zin geven. Ik ben waarde gaan hechten aan het leven, maar niet aan mijn leven. Daar ben ik zo langzamerhand wel achter, het wordt in ieder geval steeds duidelijker. Uit hoe ik alles ervaar, wat ik doe en wat ik denk, lijkt het alsof ik voorbij mijn pijn ben. Dat denk ik dan ook steeds, maar het wordt ook steeds duidelijker dat dit niet zo is, dat ik mijn pijn niet voorbij ben. Alles wat ik doe komt voort uit het ontwijken van die pijn, afleiding om daar maar niet bij te hoeven komen. En dat maakt die pijn uiteindelijk alleen maar groter en sterker.

Dit wil niet zeggen dat wat ik doe alleen maar dient als afleiding, zeker niet. Ik ben ervan overtuigd dat wat ik doe en teweegbreng noodzakelijk is. Het brengt dan ook veel goeds (althans dat denk ik). Maar vooral veel goeds voor anderen, niet voor mijn eigen zelfbeeld en zelfwaarde. Sterker nog, deze zijn nog steeds laag en om te voorkomen dat ze nog verder zakken houd ik steeds krampachtig vast aan de gedachte dat ik voorbij mijn pijn ben en dat ik dit doe om deze pijn niet opnieuw te hoeven ervaren.

Maar door het zo krampachtig vasthouden aan die gedachte ga ik voorbij aan mijzelf en aan wat ik kan of aankan. Hierdoor ontstaat er een gedrag waarin ik gebeurtenissen soms blok of in twijfel trek om maar niet in de buurt van die pijn te hoeven komen. Dit is geen bewuste handeling, dit gebeurd onbewust. Al wordt dit de laatste tijd wel steeds zichtbaarder. En op zich is dit niet erg, want als ik alleen mijzelf hiermee heb wat is dan het probleem. Maar dit gedrag heeft ook impact op anderen, mensen in mijn directe omgeving, en dat is wel een probleem. Want dat is wat ik niet wil. Ik wil de mensen die ik liefheb geen pijn doen, maar het gebeurt soms wel. En dat door het niet willen erkennen van het feit dat ik nog steeds voor die grote drempel sta; het accepteren en erkennen dat ik nog steeds in de pijn zit, dat ik de pijn niet doorleeft heb, dat ik nog niet voorbij ben. En dat wil ik zo graag. Leven voorbij mijn pijn. Gewoon leven zoals ik ben, niet zoals ik denk dat ik zou moeten zijn.

Mijn diepste verlangen is een tweebaansweg waartussen ik continu aan het wisselen ben. Dan weer de ene helft, dan weer de andere. Twijfel over welke weg ik moet nemen. Twijfel tussen 2 verlangens, aan de ene kant het niet het er niet meer willen zijn en aan de andere kant het verlangen om mijn leven te omarmen. Twijfel die wordt gevoed door de gedachtewie ben ik om de keuze te maken, wat dan weer voortkomt uit mijn problemen met het maken van keuzes (voortkomend uit mijn trauma). En dan zijn we er weer, het trauma als oorzaak. Wat dan weer leidt naar het feit dat het trauma dus nog niet (helemaal) verwerkt is en dat leidt dan weer naar de pijn die ik ervaar maar een soort van ontwijk/vermijdt of ontken. De cirkel is dan weer rond, tijd om die te doorbreken. Maar hoe doe je dat?

Ik weet dat het makkelijker is als je de waarheid accepteert. In mijn geval het accepteren dat ik mijn pijn niet voorbij ben. Maar daar ligt nu juist het probleem. Ik kan alle technieken toepassen, verstandelijk weet ik dat en kan ik dat. Maar gevoelsmatig zit het gewoon muurvast. Wat ook weer te verklaren is vanuit mijn problemen met emoties, want ja, die heb ik tijdens het overleven 30 jaar lang in de diepvries gestopt. En ik kan uit ervaring zeggen dat het ontdooien een erg langzaam proces is. Gelukkig maar, want als alle emoties in volle hevigheid tot uiting zouden komen weet ik niet of ik dat zou overleven. Zelfs hier ervaar ik de tweestrijd in. Want waarom laat ik het niet gebeuren? Alle emoties volop laten komen, in de overweldiging raken met de gevolgen van dien. Want mijn ene weg geeft toch aan dat dat is waar ik naar verlang? Er niet meer willen zijn want dat verdien ik niet. Maar het feit dat ik dat probeer te voorkomen past weer bij de andere weg, het verlangen om mijn leven te omarmen. Tweezijdige angst lijkt mijn leven te beheersen. De angst voor het leven en de angst om niet meer te leven.

Verstandelijk zeg ik tegen mijzelf dat het ergste wat er zou kunnen gebeuren is dat er dan in ieder geval een keuze gemaakt wordt welke weg ik verder bewandel. Dat mijn denkpatronen erg verwarrend en chaotisch zijn komt zelfs naar boven als ik dit stuk schrijf. Want ik zeg dat ik gevoelsmatig muurvast zit, terwijl ik juist door een achtbaan met emoties heenga. Ze gaan alle kanten op en komen van alle kanten tevoorschijn. Dus ze zijn er en laten zich zien. Alsof ze even willen laten weten dat ze zeker niet muurvast zitten. Alsof ze willen laten weten dat ze allang ontdooid zijn en ik alleen maar het deurtje open moet laten staan. Maar daar komt de twijfel weer om de hoek kijken, want ik weet dat achter al die emoties de pijn tevoorschijn komt. En als die zichtbaar wordt, wat gaat er dan gebeuren. Angst neemt dan weer de leiding en zorgt dat het deurtje weer dicht gaat. Dat is iets wat ik blijkbaar steeds doe, wat ik dus blijkbaar ook kan controleren (al is dat onbewust). Misschien ligt daar ook wel de sleutel die nodig is om de cirkel te doorbreken, het niet willen controleren. Het opgeven van bang zijn dat ik niet in de hand kan houden van wat er tevoorschijn komt, geen controle meer te hebben over mijzelf. Verstandelijk zeg ik tegen mijzelf dat het ergste wat er zou kunnen gebeuren is dat er dan in ieder geval een keuze gemaakt wordt welke weg ik verder bewandel. Aan een van de twee verlangens wordt dan in ieder geval voldaan. Maar mijn gevoel? Dat is stil en zegt even helemaal niks.

Ik besef dat er mensen zijn die zich afvragen waarom ik dit deel. Dat doe ik niet omdat ik om hulp vraag, ik zit niet te wachten op oplossingen of medeleven/medelijden. Ik deel dit omdat ik weet dat er meer mensen zijn die met soortgelijke problemen te maken hebben. Die net als mij die tweestrijd voeren en zich continu afvragen waarom er zoveel twijfel is. Mensen die zich, net als mij, daar misschien enorm eenzaam in voelen. Voor hen deel ik mijn gedachten in de hoop dat zij zien dat zij niet de enige zijn die hiermee te maken hebben. Misschien helpt het iemand om zich minder eenzaam te voelen of misschien ergens een sprankje hoop te laten ontstaan. Want ook al is het een zware strijd, weten dat je de enige niet bent, dat je niet anders bent dan iedereen, kan soms helpen om het leven een klein beetje lichter te maken.

Koos de Boed